Vandaag zou Henk 85 jaar zijn geworden. We zullen hem nooit vergeten.
Monumentaal heet ik, eenzelvig, gehecht aan
barre grond, mijn kroon kietelt de tenen van
de goden. Sinds de bedeling der dingen groeide
ik boven het proletariaat in beduimelde bossen uit
Mijn terzijde biedt asiel aan vreemde vogels, aan
de hemel bidt een buizerd zich blauw, in mijn wortelhuis
boort een snavel door een ondergedoken regenworm.
Ik herkende je van verre aan je saffraangele wikkeljurk
van Monoprix, de roze dianthus in je haren. Neem plaats
op deze bank en laat je vingers glijden over de bladnerf
van mijn opgeschoond geheugen.
De naam van wie mij plantte, de landmeter die dacht
te schuilen en hier de dood opliep, in mijn schaduw
leerde ooit een meisje haar eerste woorden Grieks,
gekerfde liefdes heeft mijn bast platonisch ingelijfd.
Ga nu verder, zonder haast en mateloos denken, laat
de anderen raden waar ik op hun pad sta en wacht.
Koester onderweg de stofdeeltjes van je kleine
zekerheden als een kind dat met geluk een vlinder vangt.
Eet bij thuiskomst de vrede van weldadig wandelen, dat
je vandaag zo ongekend volledig was en vul behoedzaam
met mijn hiëroglyfische adem de warme kamers van je ziel.
Henk Simons
18 juni 2020