Het Verliefdenlaantje Herfstnacht. De nissen van de kerkmuur waren zoals verwacht na ruig vertier ten volle in bezit genomen, naweeën van vluchtige kermiszonden. De koster sliep. Zij nam me mee op noordenwind om voor het eerst het kanaal te zien, waar velen, beschut tegen inkijk, al jaren terug hun plek gevonden hadden. Wij waren… Lees verder Het Verliefdenlaantje
Categorie: Stadsgedichten
Bede van een treures
Ik ben van 1919, de Grote Oorlog was uitgebrand, hier waren de singels nog van water en Spaanse griep. Ik stond in de luwte van een glad geleefd College, waar het Woord bezwerend op dogma’s werd gewand. Daar groeide mijn kruin uit naar zijn limiet, de vorm van mijn takken had ik niet in de… Lees verder Bede van een treures
Kampioenen
Kampioenen Laat ons de dag opnieuw beleven dat wij de zon verplaatsten naar onze stad, hoe wij wisselstandig het andere veld belaagden in de choreografie van een meesterhand. We smashten, blokten, regen blind als nooit tevoren opgetogen een weefsel van elkaar, hieven als klassieke oranten onze handen en toen het nauwde, toen spanning in oksels,… Lees verder Kampioenen
Spelvreugde
Zondagmorgen. Elf uur. Oda’s ’ senioren treden aan om de oude glorie van Tungelroy te belagen. Een kransje kaalpracht in het haar, aangelengde buiken, doch nog voldoende poeier in de benen. Ik sta aan het tuinhek- mijn support reikt niet verder dan oud papier – en hoor de roofbouw op gewrichten, de treurnis om een… Lees verder Spelvreugde
Fatima van horen zeggen – een ode
Vandaag is de dichter een seismograaf die de trillingen van het leven hier in kaart wil brengen. Weggestorven zijn de geluiden uit het slachthuis, bot de vlijmmessen die varkens ontbeenden, versleten de ruggen die met een lichte zwaai de slacht aan haken in koelwagens wipten, gebries en gesakkeju, de Limco een bron van ingeblikte verhalen.… Lees verder Fatima van horen zeggen – een ode
Altweerterheide
Altweerterheide, wars van toeterwaals vertieren, een wijkplaats waar kinderen naar beter vragen en waartoe de glinster van het herfstblad dient. Op een ven versterft in het maanlicht het ongezegde. Het bos ademt beschaduwde fluisteruren na. Een voorschot op het volle leven. Hier mag geen tijd verloren gaan. Onder de gewelven van elk jaargetijde geeft… Lees verder Altweerterheide
Het Zonnehuis*
Zij heeft hem naar de stad gebracht duwend
door winkelstraten die een uitgeteerde indruk
laten. Haar dienstreis gaat op engelendraad.
Zij is bedreven in meebeleven, wat zijn mond
mummelt woordgruis vertaalt ze met haar hart,
ontkent gericht de wildgroei van zijn spasmen.
Er valt een lied van vlokken uit de schrale hemel,
mensen zeulen kaas, makreel, zichzelf in sneeuw.
Vrouwen grauwen met meeldauw in oude hoofden.
Nu duwt zij de rolstoel onder het kerkportaal
waar ze ooit gebreken aan vererfde zonden
weten, hij glimlacht om zoveel vlokken vrolijk.
Bij het Angelus wentelt hij in ‘n reflex zijn lijf,
door het loden lot gevangen, naar de balsem
van haar stem. Zij knikken een klein geluk.
*
https://www.psw.nl/location/activiteitencentrum-t-zonnehuis/
Een kleurbekentenis
Naar aanleiding van dit ingezonden gedicht is Henk Simons in 2011 benoemd tot stadsdichter. De gemeente heeft dit één jaar in stand gehouden. Toen ik hier aankwam, was er voor ieder regen en bredere ruiten voor Bernell. Bij Paul Willems draaide het om Raes en andere Vlaamse reuzen. Verderop werd een winkel omgetoverd in een beschut… Lees verder Een kleurbekentenis