Na zijn dood trof ik in de papieren van mijn vader het volgende gedicht aan Ballade van een smokkelaarster Lieske was een voortvarend meiske, Op Belse francsjes zeer belust. Daarom besloot ze tot een reiske, Naar de grens, in haar hart toch niet gerust. De bedoeling van het lief madammeke Stond bij haar te… Lees verder Ballade van de smokkelaarster
Categorie: Gedichten
Blyde Incomste
Blyde Incomste Voorjaar 1451, een Blyde Incomste van syn doorluchtighste Hoogheyt Graaf Jacob van Horne en Johanna van Meurs Boeren, burgers, lorrendraaiers, luistert, ook gij, wevers, schaliedekkers, magistraten, vandaag staan de stadspoorten wagenwijd open, het is feest in vrijheyde Overweert, uit straten, pleinen en stegen stijgt de geur op van braadvlees en boekweitbrood, Graad de… Lees verder Blyde Incomste
Spelvreugde
Zondagmorgen. Elf uur. Oda’s ’ senioren treden aan om de oude glorie van Tungelroy te belagen. Een kransje kaalpracht in het haar, aangelengde buiken, doch nog voldoende poeier in de benen. Ik sta aan het tuinhek- mijn support reikt niet verder dan oud papier – en hoor de roofbouw op gewrichten, de treurnis om een… Lees verder Spelvreugde
De haarvaten van de wrok
Aan zijn ziel kleeft het bloed van pasgeboren baby’s, een eeuwig durend merkteken, op zijn conduitestaat prijken de ruïnes van Grozny, Aleppo en nu Marioepol, de patriarch van Moskou noemt hem een Godsgeschenk Onder opgeblazen wijken een geknakte roos, een bebloede knuffel, de vergeefse greep van een moederhand, afgedekt met een geroepen laken, matroesjka’s liggen… Lees verder De haarvaten van de wrok
Annex, een soort mythe
Ooit dreef ik achter een rij van kruis-gekalkte bomen Galerie Het Gulzige Doek, waar beelden ongetemd hun intrek namen. Men was weerbarstig, beloofde veel, de wanden schuwden de satire niet. Geliefden bloeiden welig, speelden kunst en tuin en honger naar. Lange tijd meanderde men weg van deze bronnen, men golft en bridget en laat zich… Lees verder Annex, een soort mythe
Ballet, een loflied op Renée
Op een vloer die voelt als koper teken jij beweging tot vloeibare beleving uit. Op de maat van fijn ingeslepen ritmen, dansen kinderen, broos en haast doorzichtig, naar hun graad van tederheid en parel zijn en wanneer zij als glimmende elfen naar jouw hand een rozenblad weven, draait een werveling, een tweede vonk, hun afgelijnde… Lees verder Ballet, een loflied op Renée
Alcman
Het zal niet lang meer duren, meisjes die met honingzoet lokgezang mij verleiden, dat mijn benen me nog dragen kunnen. Ik heb helaas niets van een ijsvogelmannetje, de purperen minnaar van de lente. Hem voeren vrouwtjes mee over de bloemknoppen van de golven en laten hem voluit zwieren met een hart zonder vrees voor doodsgevaar.… Lees verder Alcman
3 haiku’s
haar ogen brachten vaak zijn gedichten op smaak tot zij anders koos de warme golven van mijn liefde braken op een basalten hart de oude tuinman verzuchtte: naaktslakken zijn mijn enige naakt Mijn ideaal blijft te schrijven met de bedoeling het beste dat ik heb te delen zonder iets achter te houden… Lees verder 3 haiku’s
Altweerterheide
Altweerterheide, wars van toeterwaals vertieren, een wijkplaats waar kinderen naar beter vragen en waartoe de glinster van het herfstblad dient. Op een ven versterft in het maanlicht het ongezegde. Het bos ademt beschaduwde fluisteruren na. Een voorschot op het volle leven. Hier mag geen tijd verloren gaan. Onder de gewelven van elk jaargetijde geeft… Lees verder Altweerterheide
Weert 600 jaar
Vandaag dartel ik door de Beekstraat naar het centrum. Nooit was mijn liefde voor de stad zo groot. Daarbij blijven alle andere geliefden voor even in de schaduw. Het feestprogramma ‘Weert 600 jaar Stad’ is uit. Het jubelt en juicht in mij in duizend tinten, ondanks de staat van het plaveisel, dat in amper twintig… Lees verder Weert 600 jaar