Geen drang om vanuit het alleen-zijn even onder de mensen te komen. Om het overzicht in mijn werkkamer te heroveren. Ik zie je al glimlachen bij dit opgeworpen beeld. Op de vensterbanken stapels boeken die allen om de prioriteit schreeuwen. Overdaad schaadt of baat. Een werkblad als een archeologisch veld waarin aantekeningen van gelezen boeken en kranten in elkaar waren geschoven.
Van onder een stapel haal ik een boek over Volksgeneeskunde tevoorschijn, geschreven door Paul van Dijk, een huisarts. Fraai geïllustreerd met gravures uit middeleeuwse handboeken, een opsomming van medicinale kruiden, maar ook een ets van een slachtoffer van de pest.
Terwijl ik het boek apart leg, hoor ik op het VRT nieuws dat enkele stadjes in Zuid-Tirol (skigebied) van de buitenwereld zijn afgezonderd, vanwege een opklimmend aantal coronavirusgevallen. Het onheil komt dichterbij en China is waarschijnlijk voor Harry voorlopig nog een terra non grata. Een kwartier na dit nieuws klinken enkele motetten van Orlando Lasso, gebaseerd op de Klaagzangen van Jeremias.
Indringend gezang, wanneer ik naar het portretje van Lidewij (mijn overleden dochter) voor mij kijk schiet ik vol, het besef grijpt me naar de keel, dat zij zo jong al verstoken is gebleven van zoveel aardse en hemelse schoonheid. Er zijn momenten dat door een ongezochte figuratie je diepste gevoelens samen hun weg vinden in hun oorspronkelijke bedding, in mijn beleving het ijkpunt voor de zin van het leven.
Afgelopen week sprak ik in de bibliotheek een kunstenares van het Kunst Centrum die vorig jaar in ruime mate betrokken was bij de organisatie rond Fatima. Nadien had ze mij een avond opgezocht omdat ze meer wilde weten over mediteren, dat haar evenwel beklemde, ze was bang dat er veel boven zou komen wat zij het liefste wilde afdekken. Het ging slecht met haar, vertrouwde ze mij toe. Hartritmestoornissen, vermoeidheid, voor een leek als ik symptomen van een burn-out.
Miriam (een vriendin), ik dacht meteen aan jouw praktijk. Kun jij iemand met dergelijke klachten helpen? Gezien de plek waar we elkaar troffen kon ik niet verder vragen, alleen vertelde ze mij het schrikbarend leed van haar vriendin bij bovengenoemde organisatie. Ontslagen bij RICK, slechts kortstondig voorzitter van het Kunstcentrum, tot overmaat van ramp gescheiden etc. Ik had het zien aankomen toen ik mijn Fatima-gedicht presenteerde. Te hoge ambities, hyperperfectioniste en uiterst charmant, ‘ze moet helemaal van voren af aan beginnen’.
Intussen is de wind wat gaan liggen. Ik word aangetrokken door de titel op de rug van een boek: Waken bij werkelijkheid. Een vademecum voor creativiteit…..Die ons toestaat om koesterend met de werkelijkheid om te gaan.
Miriam, geniet van je gezin en laat je niet weerhouden voor een polonaise in de Tramhalt.